Uzbekistan-Tajikistan
Part 10 Bukhara-Khiva
20 เมษายน2567

ไปเที่ยวพระราชวัง Sitirai(Moxi-Xozq) ตามคำแนะนำของเจ้าของโรงแรม สวยเหมือนกับที่เขาโฆษณาครับ โดยเฉพาะ ห้องที่ประดับด้วยกระจกสี
มีห้องหนึ่ง แสดงชุดไทย ผมดูสีมันสดไป ผมเลยลงความเห็นเองว่า เขาน่าจะตัดที่นี่ ท่านผู้นำถามคนเฝ้า เขาบอก รัฐบาลไทยส่งมาให้ครับ
เดินออกมา เห็นสาว ๆ มะรุมมะตุ้มที่ร้านขายของ ผมเข้าไปดู เจ้าของร้านดูใจดี ต่อรองง่าย พวกเราคนหนึ่งซื้อกระเป๋า ผมเห็นเสื้อกันหนาว ถูกใจ เสียเงินจนได้ อีกคนซื้อเสื้อคลุม
เดินทางมายังเมืองKhiva เดินทางผ่าเข้ากลางทะเลทรายคีซีลกุม (Kyzylkum Desert) หรือทะเลทรายแดง เป็นทะเลทรายที่ใหญ่เป็นอันดับที่ 15 ของโลก
แวะข้างทางกินอาหารเที่ยงกลางทะเลทราย
มาถึงเมืองคีว่า หาที่พักตาม Google Map ไม่เจอ ขับวน ที่แท้มันอยู่ภายในป้อมเมืองเก่า ต้องขับผ่านประตูป้อมเข้าไป
พักที่ Meros B&B Guest house
ออกมาเดินเล่นกัน รอตะวันตกดิน ทีแรกผมจะไม่ไป รอถ่ายตะวันตกดินบนดาดฟ้าของโรงแรม แต่เปลี่ยนใจเดินตามเพื่อนไป ถึงร้านหรูคนเยอะ
ตกลงกินข้าวเย็นที่ร้านนี้ ท่านผู้นำถามผมว่า จะกินอะไร ผมบอกว่า ไม่ต้องห่วงผม ผมกินอะไรก็ได้ สั่งให้ผมสักอย่าง แล้วผมก็เดินไปเก็บตะวัน เสียงผมคงกระด้างเกินไปจนท่านผู้นำโกรธ ขออภัยผมไม่ได้ตั้งใจ คะแนนมารยาทสังคมผมติดลบมานานแล้วครับ ใจมันอยู่ที่ดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบกำแพง ใจจริงอยากจะกลับไปขึ้นดาดฟ้าที่พักเพื่อเก็บตะวันด้วยซ้ำ แต่กลัวใช้เวลามากไป พรรคพวกจะรอ ได้แต่เก็บตะวันแถวนั้น
ขึ้นมาดูเมนูจิ้มเอาอาหารเป็นพวกเนื้อวัวอบย่างติดกระดูก อร่อย ไม่เหนียว ปกติ ผมจะไม่กินเนื้อ แต่ระหว่างเดินทาง ผมจะไม่เลือก กินทุกชนิด
กินเสร็จ เดินย่อยอาหาร เหมือนแตกเป็นสองกลุ่ม ผมเดินไปกับอีกกลุ่ม เขาไปซื้อถุงเท้ากัน และที่ร้านนี้ ได้รู้ว่า กระเป๋าที่ซื้อมาจากราชวัง Sitirai แพงกว่าที่นี่
กลับที่พัก ขึ้นไปบนดาดฟ้าที่พัก แปลกใจทำไมเห็นจันทร์ คิดถึงนะ
นอนไม่ค่อยหลับ เนื้อวัวในท้องมันไม่ย่อย คงไม่ได้กินมานาน และกินเยอะไป

นงชลิต
9/5/67/12.38
10/5/67/8.22
ข้อเขียนมันสั้นไป ไม่รบกวนสายตาชาวบ้านสักเท่าไร ไม่สะใจโก๋ แถมความเรียงที่เขียนไว้ตอนที่อยู่เมืองซามาคาน

ความทรงจำมิได้ย้ำเตือนสิ่งใดเลยไร้ร่องรอยคล้ายว่างเปล่า
ความจริงคงอยู่เสมอ เหมือนหินก้อนที่เราโยนลงแม่น้ำ จมลงใต้ผืนน้ำอยู่ในนั้น แม้อาจมิได้อยู่ตรงนั้น
หลับฝัน ปล่อยให้ทุกอย่างเดินทางผ่านเข้าไปในใจเรา
เรื่องแล้วเรื่องเล่า ผ่านสถานใดไกลเกินกว่าจะคิดถึง
ระหว่างการเดินทางประตูบานหนึ่งหาหนทางด้วยจุดหมาย
ท้องฟ้าเงียบงันราวกับกำลังทบทวนความทรงจำในวันนี้
ใจค้นหาสิ่งที่เดินทางลึกหายเข้าไปในตนเอง
เสียงในใจที่ไม่กลายเป็นตัวหนังสือ
มองฟ้าที่ว่าง สัมผัสใจที่ว่าง คล้ายมีส่วนผสมเดียวกัน
เวลาที่ตกหายเหมือนดาวตกหล่น
มองฟ้าว่างเปล่าตรงที่เคยมีดาว
สัมผัสใจว่างเปล่าตรงที่เคยกลายเป็นความรักมาก่อน
ความรู้สึกทั้งหมดคงอยู่เสมอ
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป...ด้วยดี