ชีวิตที่สอง
บรรพที่ 410 ศูนย์พัฒนาน้ำบาดาล 2 สระบุรี
ตอนที่สาม หากิน

หลังจากมีการกระจายอำนาจพวกเราชาวน้ำบาดาลลำบากมากขึ้น เพราะ ภารกิจเกี่ยวกับการเจาะ การซ่อมบ่อบาดาล การซ่อมเครื่องสูบ การซ่อมระบบประปาบาดาล ฯลฯ ต้องถ่ายให้กับ อบต.ไปทั้งหมด รัฐจะไม่สนับสุนงบประมาณในส่วนนี้ เหมือนเมื่อก่อน ทำอย่างไรถึงจะอยู่ให้ได้
เพื่อความอยู่รอด ต้องหากินกันเอง
ผมสอนพวกเขาใช้ กฎกระทรวง ว3 และ ว13 ซึ่งเปิดช่องให้เรารับจ้าง อบต. หน่วยงานราชการและประชาชนทั่วไปได้ ใครมาติดต่อขอเจาะหรือซ่อมบ่อบาดาล หรือซ่อมเครื่องสูบ ให้อธิบายให้เขาเหล่านั้นทราบว่า เราไม่มีงบประมาณในส่วนนี้แล้ว แต่สามารถจ้างเราดำเนินการให้ได้ โดยเราจะประเมินค่าใช้จ่ายให้ ถ้าเห็นด้วยก็ให้เราดำเนินการ เงินที่ได้มาก็จะเข้าไปที่คลังจังหวัด เพื่อเบิกจ่ายเหมือนที่เราเคยปฏิบัติ
ผมทำเช่นนี้มาตั้งแต่อยู่ที่ฝ่ายพัฒนาน้ำบาดาล 5 จ.ตรัง จนย้ายมาที่ฝ่าย 1 โคราช มาที่นี่ก็เช่นกัน
ผมไม่รู้ว่าฝ่ายต่าง ๆ เขาทำแบบผมไหม
ตอนแรกที่กระจายอำนาจ ฝ่ายฯมีปัญหามาก เพราะคนของเราแต่ละฝ่ายมีหลายร้อยคนที่อยู่ในสนาม เมื่อไม่มีมีงบดังกล่าว เครื่องจักรที่กระจายอยู่ตามจังหวัดต่าง ๆก็ต้องเอาเข้ามาทิ้งไว้ที่ฝ่ายฯ ไหนจะเรื่องคนเป็นร้อยที่ต้องเข้ามาแออัดอยู่ในฝ่ายฯ จะอยู่จะกินกันอย่างไร พวกเราไม่ใช่แค่มนุษย์เงินเดือน พวกเรายังเป็นมนุษย์เบี้ยเลี้ยงด้วย เมื่อขาดรายได้ส่วนที่เคยได้ไป ครอบครัวจะทำอย่างไร
ดีที่กระทรวงแก้เกมทัน ออกกฎกระทรวง ว3. ออกมา แก้ปัญหาตรงนี้ และเพื่อความสะดวกในการบริหารเงิน จึงเกิด ว13.ตามมาอีก จะไม่อธิบายว่า ว3.และว13.ต่างกันอย่างไร ผมเคยอธิบายไว้แล้ว ถ้าใครได้อ่านเรื่องราวของผมจะรู้
ผมอยู่ศูนย์พัฒนาน้ำบาดาล 2 สระบุรี ประมาณ 2 ปีกว่า ๆ ช่วงนั้นเท่าที่จำได้ มีภัยแล้งมา 1 ครั้งทำให้ ได้งบประมาณมาดำเนินการแก้ไขปัญหาภัยแล้ง และอีกครั้งดูเหมือนว่าจะเป็นน้ำท่วม ทำให้ได้งบอุดกลบบ่อบาดาลมาอีก จำได้ว่า ผมสอนวิธีการอุดกลบบ่อที่ถูกต้องให้กับศูนย์ฯ แต่ไม่รู้พวกเขาจะเอาไปปฏิบัติหรือไม่
หลังจากผมลาออกจากราชการ ดูเหมือนผมได้ยินข่าวว่า โครงการอุดกลบมีปัญหา ตอนนี้ไม่รู้ว่า ผลการสอบสวนเป็นอย่างไร ใครผิด

นงชลิต
14/6/67/11.27
รู้ตัวดี ตอนนี้ สมองเริ่มอ่อนล้า ความจำเริ่มถดถอย พูดจาช้าลง คิดเขียนอะไรก็ติดขัด ไม่แน่ใจว่า คำนี้ผิดหรือถูก สะกดอย่างไร
รับรู้ถึงสังขารอันร่วงโรย สิ่งที่เคยทำได้ในอดีตกลับทำไม่ได้แล้ว รีบเร่งเขียนเรื่องราวของตัวเองโดยไม่อาย ชีวิตกูไม่มีอะไรต้องอาย
จะคิด จะเขียน จะทำอะไร ก็รีบทำ ก่อนที่จะจำและทำมันไม่ได้ ไม่ต้องเสือกกระแดะ เกรงใจใคร เอาแบบที่เห็น เอาแบบที่คิด เอาแบบที่ชอบ ผิดถูกอย่างไร ไม่สน