Ben Bergen.
Sadece 29 yıl yaşayabildim. Hayatımı elimden sevdiğim adam almadı, sevdiğimi sandığım celladım
aldı. Beni ölesiye sevdiğini söylüyordu. Oysa öldürerek, ölerek sevmek diye uydurulan şey kendini
kahraman sanan erkeklerin pisliğini örtmek için uydurduğu bir kelimeydi sadece.
Gerçi bu duruma yabancı değilsiniz. Bugün hâlâ birçok kadının, genç kızın, çocuğun; aşk, namus, töre,
kıskançlık, tahrik adı altıda canı alınmaya devam ediliyor. Tek bir farkla!
Onların ölüm haberleri üçüncü sayfalarda, benimkiyse meşhur oldum diye birinci sayfada yer almıştı.
Ne acı… Şimdi o tozlu sayfaların hepsi binlerce kadının sessiz çığlıklarıyla sararıp soldu.
İsterdim ki benim başıma gelenler bir ders olsun. Kadın cinayetleri dursun. Buna sebep olanlar gerekli
cezayı alsın.
Ama görüyorum ki tam tersi yaşanıyor. Hatta beni hayattan alan o adam, ailesiyle mutlu mesut
yaşıyor. TV’ye çıkıp arkamdan istediği gibi hakaret ediyor, beni aşağılıyor, iftira atıyor.
Tüm katillerin söylediği ezber cümleleri milyonların gözün önünde söylemeye devam ediyor: “Beni
tahrik etti, beni aldattı. Namusum için yaptım; ben ona seni yaşatmam dedim. Ölmesini istedim.
Keşke annesi de ölseydi. Pişman değilim” diyor. Ve hiçbir yetkili buna ses çıkarmıyor.
Benim ölümüm bir ders olur, elini kolunu sallayarak dışarıda dolaşan bu caniler hak ettikleri cezayı alır
da biraz ruhum huzura erer diye umut etmiştim. Ama caniler hayatları karartmaya devam ediyor.
Hadi ben namussuzdum! Hadi ben tahrik etmiştim! Peki, ya yanı başımda yatan Özgecan? Onun ne
suçu vardı? O ne yapmıştı? Okuldan eve dönmek için minibüse binmek suç muydu? Onu parçalara
ayıracak kadar canilik yapmanın bir izahı var mıydı? Bir insanın gözünü kırpmadan birini öldürmesinin
haklı bir sebebi olabilir miydi?
O okumak için canla başla çalıştı. Ben de sadece şarkı söylemek istedim.
Ama izin vermediler. Elleri kin ve nefretle kirlenmiş, sevgisiz büyümüş kişiler gözlerinde tek bir
pişmanlık kırıntısı olmadan bizi ezip geçtiler.
Benim hikâyemi biliyorsunuz. Yıllardır yalan yanlış haber yapıyorlar arkamdan.
Geçtiğimiz aylarda vizyona giren Bergen filminde bir nebze olsun bir kadın olarak ne acılara
katlandığım anlatıldı. Ancak bu da yeterli değildi.
Bir de beni benden dinleyin istedim.
Size neden şarkı söylemek istediğimi…
Neden Halis Serbest’i bırakamadığımı…
Ve neden acıların kadını olduğumu anlatacağım.
İşte sonra gidin kendinizle yüzleşin artık be! Dur deyin bu hukuksuzluğa, haksızlığa! Bunca insanın
hayatını alan adamların daha fazla “ben yaparım, nasılsa bana bir şey olmaz!” düşüncesiyle
yaşamasına artık izin vermeyin!