ผมติดตามครูชลธี ธารทอง มาตั้งแต่วัยเด็ก จากบทเพลงแรกที่ครูแต่งผ่านบทเพลงจากนักร้องลูกทุ่งหลายๆ คนทั้งชายและหญิง จากเด็กบ้านนอกคนหนึ่งที่มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักร้องลูกทุ่ง แต่ได้เลือกเป็นครูสอนนักเรียนก่อน ต่อมาได้ติดตามผลงานของครูชลธีในฐานะนักแต่งเพลง ครูเป็นต้นแแบบที่ใช้ทำนองเพลงไทยเดิมมาปรับ แต่งเนื้อร้องที่มีสัมผัสนอก สัมผัสใน อักขระไพเราะชัดเจนไม่ผิดเพี้ยน เหมือนกลอนแปดหรือกลอนสุภาพของสุนทรภู่ ผมเป็นลูกศิษย์ที่ติดตามดูการทำงานและผลงานเพลงของครูตลอดมา จนถึงงานศิลปะหัตถกรรมนักเรียนครั้งสุดท้ายที่ ม.รามคำแหง ศูนย์รังสิต ที่เห็นคนติดตามครูเปลี่ยนไปไม่ใช่ครูปุ้ม หลังจากนั้นก็มีข่าวไม่ค่อยดีเกี่ยวกับครูออกมา แต่ก็ยังติดต่อกับครูทางไลน์ จนสุดท้ายที่ครูได้กลับบ้านอีกครั้ง และติดตามอาการเจ็บป่วยของครูจนถึงกรกฏาคม 2566 วันที่ครูจากไป บทกลอนอาเศียรวาทและบทเพลงอำลาอาลัยจึงได้ถูกกลั่นกรอง เรียบเรียงขึ้น ด้วยความเคารพรักนับถือศรัทธา ทำดนตรีเสร็จพร้อมเพลงอำลาเกษียณ ศน. ของตนเอง แต่ไม่มีโอกาสไปร่วมงานพระราชทานเพลิงศพ เพราะมีเหตุเพื่อนศึกษานิเทศก์เจ็บป่วยมะเร็งจากเดือนกรกฎาคมและมาเสียชีวิตในวันที่ 6 มกราคม 2567 ตรงกันพอดี จึงไ่ม่ได้ไปร่วมงานของครู ขอถือเอาวันครูปี พ.ศ. 2567 ย้อนรำลึกถึงเทวดาครูเพลง ครูชลธี ธารทอง ด้วยบทอำลาอาลัย ขอให้ดวงวิญญาณของท่านสู่สัมปรายภพด้วย เทอญ