Είχαμε πάρει προ πολλού με τον φίλο μου Νίκο Κονιτσιώτη την απόφαση να ανέβουμε στο βουνό των θεών. Τον Όλυμπο. Και όταν δώσαμε στην απόφασή μας αυτή σάρκα και οστά συνέπεσε να είναι μια από τις πιο καυτές θερμοκρασιακά ημέρες του έτους!
Παρ' όλα αυτά η καλή μας διάθεση και η πεποίθηση ότι θα φθάναμε τουλάχιστον μέχρι το καταφύγιο του Ζολώτα, ήταν αρκετές για να μας χαρίσουν ένα υπέροχο τριήμερο γεμάτο ενέργεια, διάθεση για αστεία και όρεξη για βιντεοσκόπηση με όχημα μεταφοράς και σπίτι μας το αυτοκινούμενο.
Τα χρόνια που κύλησαν πάντως από την τελευταία φορά που σκαρφάλωσα στον Μύτικα, την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, άφησαν τα σημάδια τους στο σώμα μου, με κυριότερο και πιο βαρύ το "σωσίβιο" που εμφανίστηκε στην κοιλιά μου. Γεροντόπαχα το λένε κάποιοι. Ωστόσο αυτό δεν ήταν αρκετό να μου στερήσει τη χαρά να φθάσω τουλάχιστον μέχρι το καταφύγιο του Ζολώτα στα 2.100 μέτρα.