Teksti: Fadil Kraja
Muzika: Zef Çoba
Orkestroi: Shpëtim Saraçi

Kur më djegin lot e brengë
Vij në Shkodër i fashoj
Dhimbja shpirtit bahet kangë,
Bëhem zog e fluturoj.
Dhimbja shpirtit bahet kangë
Bëhem zog e fluturoj.

Nëpër dasma e përjetore,
Krenarinë na përkëdhel,
Mos harro i thotë fëmijës
Je shkodrane moj Michelle.
Mos harro i thotë femijës
Je shkodrane moj Michelle.

Dhe jehon jare e vjetër,
Rritet malli e bahet det
Porsi ti nuk ka një tjeter
Mori Shkodër në kët' jetë.

Jam yt bir e të kam nanë
Moj emblemë e lumturisë
Je legjend' me orë e zana
Det i madh i dashurisë.

Dhe jehon jare e vjetër,
Rritet malli e bahet det
Porsi ti nuk ka një tjetër
Mori Shkodër në kët jetë.

Taraboshi e Labeati,
Maranaj perkarshi,
Drini, Buna edhe Kiri,
Buzë Rozafës bahen nji.
Drini, Buna edhe Kiri,
Buzë Rozafës bahen nji.

E mes tyre Shkodërlocja
Nëpër shekuj kalëron
Bijt shtegtarë që lanë çerdhen,
Nëpër dasma mi bashkon.
Bijt shtegtarë që lanë çerdhen,
Nëpër dasma mi bashkon.

Çerdhe vjetër nazemadhe,
Zogjt shtegtarë me kangë i pret
Eni bij tek gjiri i Shkodrës,
Merrni forcë e merrni jetë.

Dhe kudo që fluturoj,
Në çdo vend e në çdo anë
Krenarinë mos e harroni
Krenarinë se jam shkodran!

Dhe jehon jare e vjetër,
Rritet malli e bahet det
Porsi ti nuk ka një tjeter
Mori Shkodër në kët' jet'.