KARAVAN GÜNÜLÜMÜZDE BUGÜN
Merhaba Dostlar...
Bu bölümde Fetiye'de muhteşem doğa harikasına hakim olan Baba Dağı'na geldik.
İnanılmaz büyüleğici yer, çok eğlendik. Hayatımın ilkini yaşadım.
Baba Dağ' dan yamaç paraşutuyla Ölüdeniz'e doğru kuş gibi süzülerek uçtuk.
İnanılmaz bir aksiyon yaşadık.
Patara'dan tutun Maramaris'e kadar uzanan gökyüzünün Denizle bir bütünlükte sonsuzluğa karşı uzanan gün batımı eşliğinde güneşe selam verdik.
Yazmakla bitmez daha neler neler var izleyin mutkala sevgiler 🌻
( Bu videoyu telif hakkından dolayı sildim. Tekrardan yükledim fakat tekrar düzenledim ama sesler müzikler biraz istediğim gibi olmadı bunun için üzgünüm umarım sıkılmazsınız)

👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇

İnstagram @rotasizbaran
Instagram @rotasizcafe
İnstagram @rotasizrota
İnstagram @sanatevim
Web: www.rotasizbaran.com

👇👇👇👇👇👇👇👇

Vidoda çok az kısımlarda konuşmaların olduğu bölümlerin arkasında olan müzikler
Morillo - Energy ve
Kasket Clup - Spark
Bu sanatçılara aittir 🙏

👇👇👇👇👇👇

ROTASIZ BARAN’IN HİKAYESİ

Ben bir gezginim. Hafta sonu geldiğinde sırt çantamı hazırlar, yüreğimin götürdüğü yere giderim. Yeni yerler görür, yeni insanlar tanır ve hafta başında şehrin kalabalığına nefes almış bir şekilde dönerim... demeyi çok isterdim. Ama ben gönüllü değil de zorunlu gezgin olanlardanım.

Gezginliğim tam da doğduğum gün başlamış. Güney Doğu’nun unutulmuş bir kentinin ondan da unutulmuş bir köşesinde... Annem ve babamın misafirlik için gittikleri bir köyde dünyaya gelmişim. Benden sonraki, kendi evlerinde doğmuş, sekiz kardeşimden önce...

Bir yere ait olamamam, hiç bir yeri evim gibi hissedememem doğduğum günün hatırası olsa gerek. Ancak asıl gezginliğim iş hayatına atıldığımda başladı. Çalışmaya dokuz yaşında başladım ve çılgın bir iş gezgini oldum. Çobanlıktan çıraklığa, fırıncılıktan arabacılığa kadar keşfetmediğim iş kalmadı.

En büyük gezi maceramı ise daha on yedimde evden kaçıp Akdeniz’in sıcak bir kentine gitmekle yaşadım. Kısa zamanda hangi işi yaparak ayakta kalacağımı da anladım. Ben gezecektim. Yanımda satmam için eşyalar olacaktı, sattıkça karnım doyacaktı ama gördükçe ruhumun doyduğunu hissettim.

Böylece yıllar geçti. Ülkenin hemen hemen tüm şehirlerini rotasız dolaştım. Ne kendimi ait hissettiğim bir yerim ne de ailem oldu. Ama mutlu, umutlu bir adam olmayı da öğrendim.

Ancak bitmedi...İnsan var oldukça da bitmiyor hayalleri. Rotasızlığa alışmış ruhum yerinde duramıyor, hep gitmek istediği bir yerler var... önce bir yol arkadaşım, yoldaşım olsun istedim. Rota, can dostum... Rota nevi şahsına münhasır bir kedi. Onu ilk gördüğüm an öyle bir enerji aldım ki o zamana kadar bir kedinin uzun yolculuğa çıkabileceği fikrini bile düşünmemiştir. Bakışları, duruşu, yürüyüşü, kararlı ve umursamaz halleri.. her şeyi ile aradığım arkadaş bu dedirtti.

Rotayla birlikte yol serüvenlerimize küçük vosvosumuzla başlamıştık. Sonra da yeşil minibüsümüz Tırtıl bize eşlik etmişti uzun süre. Gezip görme hayallerimiz büyüdükçe, yollarımız uzadıkça bize eşlik eden evimiz de büyüyordu anlayacağınız. Şimdi ise hem bir ev hem de kafe olarak tasarlanan otobüsümüz, Rotabüs bizimle.

Bir gün kendi hayalinizi yaşarsınız, hayatınıza renk katarsınız ve insanlar buna hayran kalır. Sanırım dünyaya bırakacağım şey de bu; tasarladığım bir ev, araç, kafe, yaşam... her şeyin sığdığı, bir arada olduğu ve seyahat eden bir hayat.

Birilerinin hayalini körüklemek, seyahat eden hayatları sevdirmek, her seferinde büyük bir heyecanla bu süreci paylaşmak... tekerlek üzerindeki hayatımızı en detaylı şekilde anlatacağım videoları bu kanalda yayınlayacağım artık. Bizim için yeni bir macera. Katkılarınız için şimdiden minnettarım ☺

Sevgilerimle
Rotasız Baran