στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς, στο LP της συνεργασίας του με το Μίκη Θεοδωράκη "Πολιτεία Γ΄" (1994)

Η Λίνα Νικολακοπούλου γράφει για τη Μίκη Θεοδωράκη:

Το 1967 ήμουν 10 χρονών. Το 1974 μάθαινα ιταλικά στην Scuola Italiana στην Πατησίων απέναντι από το Πολυτεχνείο. Από τότε και μετά ξεχώριζα το δακρυγόνο από τα πεντακόσια μέτρα.

Ανάμεσα σ' αυτά τα χρόνια έμαθα τα τραγούδια του Μίκη. Την Μπαλάντα του Αντρίκου του Κ. Βάρναλη, το Στρώσε το στρώμα σου για δυό του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Μ' άρεσε να παίζει στην κιθάρα τη «Μαργαρίτα Μαγιοπούλα» γιατί είχε απλά ακόρντα και ωραία δεύτερη φωνή μπορούσες να κάνεις στο Αχ! του ρεφρέν. Ψιθύριζα δήθεν αδιάφορα «μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό». Ο πατέρας με άκουγε στωικά. Ήταν στρατιωτικός εν ενεργεία.

Μετά οι διαδηλώσεις. Βραχνιάζαμε. «Είμαστε δυο -είμαστε τρεις είμαστε χίλιοι δεκατρείς». Στο φεστιβάλ του Ρήγα και της ΚΝΕ. Πήγαινα. Πουθενά δεν χώραγα. Χρόνια μετά συγκινήθηκα με τις «Μπαλάντες». Ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη. Ειδικά το «Δρόμοι παλιοί» που ο Θεοδωράκης είχε πάρει απ' το χέρι το λόγο και τον άφηνε να στέκεται, να περπατά, να νιώθει, να θυμάται, να ζυγιάζει τα αναδυόμενα συναισθήματα. Τι τέλεια απόδοση του νοήματος στη φράση «κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες».

Του χρωστάμε την χωρίς να ξέρεις γράμματα αποστήθιση τόσων ποιημάτων, τόσων μεγάλων ποιητών. Χωρίς τον Θεοδωράκη δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τραγουδήσουμε τον λόγο τους όλοι μαζί. Είτε για τη χαρά μας, είτε για τις λύπες μας. Είτε για την ενθύμηση της πνευματικής μας κληρονομιάς. «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική». Άξιον Εστί.

Ευχαριστώ τη «ζωή» του που διαρκεί και χώρεσε και μένα στη Γ΄ Πολιτεία του.

Με τιμή
Λίνα Νικολακοπούλου '99