Tussen 1950 en 1970 vertrokken zo'n 380.000 Nederlandse staatsburgers, onderdanen en loyalisten uit de nieuwe republiek Indonesië vanwege hun trouw aan 'Koningin, volk en vaderland.' Na de onafhankelijkheid van de voormalige kolonie Nederlands-Indië zagen deze Nederlanders van
gemengdbloedige en inheemse afkomst zich gedwongen hun geboorteland te verlaten.

Deze massale uittocht heeft jarenlang te boek gestaan als 'de repatriëring'; een term waarmee goede zorg en overheidssteun wordt gesuggereerd. Niets is echter minder waar. De zeer gemêleerde groep ontheemden is opgezadeld met een forse schuld aan de Nederlandse overheid voor de kosten van de opvang.

Daarnaast liet de 'zorg' van de overheid grote lacunes en zwakheden zien. Uit schaamte en vernedering hebben de gedupeerden, onder wie Indische Nederlanders, Indo-Afrikanen, Chinese Nederlanders en Moluks KNIL- en marinepersoneel, al die jaren gezwegen.

Hoe komt het dat deze bittere werkelijkheid altijd verborgen is gebleven voor het grote publiek? Onderzoeksjournalist Griselda Molemans ontdekte audiovisueel materiaal vanaf augustus 1945 in het Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum. Uit onder meer reportages van de Rijksvoorlichtingsdienst en items uit het Polygoon- en NTS Journaal blijkt dat er nauwelijks sprake was van kritische verslaggeving. Kortom: de media namen het door de overheid geschetste beeld klakkeloos over.