Аз азал мардуми тоҷик фарҳангдӯст ва дорои маданияти баланд буд. Аммо, вақтҳои охир арзишҳои ба монанди муҳаббат ва самимят то андозае коста гардида истодааст. Дар навори мазкур чи тавр писарон ба духтарон ва баръакс изҳори муҳаббат карданро мегуем. Тамошо кунед, обуна шавед ва зангуларо пахш кунед, то ки аз навгониҳо бохабар шавед. Дӯст доред ва дӯстдошта бошед!