وجود ظلم، تاثیری غیر قابل انکار بر بهزیستی و سلامت روان گروه های اجتماعی تحت ظلم دارد. به علاوه ظلم سیستماتیک، احتمال در صدد کمک برآمدن این گروه از افراد را نیز کاهش می دهد.
مفهوم سازی رویکردهای روانشناختی از آسیب شناسی روانی، تقلیل گرایانه است و سعی دارد علت هر چیزی را در دورن فرد جستجو کند، از این رو در شناسایی نقش عوامل بیرونی و ظلمی که سر منشاء آشفتگی هاست، محدودیت شدیدی دارد.
به همین دلیل، "مطلع از ظلم" کردن کار روان درمانی، امری بس حیاتی و خطیر محسوب می شود.
کار مبتنی بر جامعه و حمایت از عدالت اجتماعی از راهکارهای فراتر رفتن از محدودیت های نظریات روان درمانی ست.