Sanah - Hymn (Smutno mi Boże) Juliusz Słowacki (Tekst)

Tekst:
Smutno mi, Boże! Dla mnie na zachodzie
Rozlałeś tęczę blasków promienistą;
Przede mną gasisz w lazurowej wodzie
Gwiazdę ognistą...

Jak puste kłosy z podniesioną głową,
Stoję rozkoszy próżen i dosytu…
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,
Ciszę błękitu.

Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze,
Smutno mi, smutno mi Boże!
Ale przed Tobą głąb serca otworzę:
Smutno mi, smutno mi Boże!

Jako na matki odejście się żali
Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali
Ostatnie błyski,

Dzisiaj na wielkiem morzu obłąkany,
Sto mil od brzegu, sto mil przed brzegiem,
Widziałem lotne w powietrzu bociany
Długim szeregiem.

Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,
Smutno mi, smutno mi Boże!
Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,
Smutno mi, smutno mi Boże!

Żem często dumał nad mogiłą ludzi,
Żem nie znał prawie rodzinnego domu,
Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi
Przy blaskach gromu,

Ty będziesz widział moje białe kości,
W straż nieoddane kolumnowym czołom;
Alem jest jako człowiek, co zazdrości
Mogił popiołom.

Więc, że nieznane gotujesz mi łoże,
Smutno mi, smutno Boże!
Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,
Smutno mi, smutno mi Boże!

Kazano w kraju niewinnej dziecinie
Modlić się za mnie co dzień; a ja przecie
Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie,
Płynąc po świecie.

Na tęczę blasków, którą tak ogromnie
Anieli twoi w niebie rozpostarli,
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie
Patrzący marli.

Więc, że modlitwa dziecka nic nie może,
Smutno mi, smutno mi Boże!
Nim się przed moją nicością ukorzę,
Smutno mi, smutno mi Boże!