สวัสดีครับทุกคน วันนี้วันที่ 10 ตุลาคม 2567 เป็นวันที่ครบรอบ 1 ปีที่เรามาใช้ชีวิตและเรียนอยู่ที่ ซิดนีย์ ออสเตรเลีย เป็นปีที่ชีวิตสวิงทางอารมณ์ขั้นสุด ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง ร้องมากกว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมา และมีหลายช่วงเวลาที่ชอบคิดเอาเองว่า “ตัวเองโดนเดี่ยว” แต่ตอนนี้ก็เหมือนมันกำลังจะผ่านไป ดีขึ้นมาก หลังจากเราตกผลึกอะไรหลายอย่างทางความคิด เริ่มแรกเดิมทีเราเบื่อชีวิต อยากหาอะไรใหม่ ที่มันน่าจะดีและสนุกกับชีวิตได้ ไปดูรีวิวคนไทยในต่างประเทศหลายๆที่ และตัดสินใจว่าซิดนีย์นี้แหละที่ฉันจะมาลองดู! แต่! พอมาได้ไม่ถึงเดือนจะตายเอา งานเหนื่อยมาก แรงงานต่างด้าวสุดๆ ทุกอย่างมันยากไปหมด คนไทยที่นี้เป็นคนไทยเหมือนกันแต่เหมือนคุยกันคนละภาษา เราเข้ากับใครได้ยากมาก ทุกๆอย่างมันไม่ใช่ นอนร้องไห้เกือบทุกคืน(ทาแฮนครีมมาทั้งชีวิต มาล้างจานจนมือแตกเลือดออกซิบๆ) ตอนนั้นถามตัวเองทุกวันว่า มาเพื่อ!!!! แต่ก็อยู่มาได้จนมาถึงเดือนที่ 8 ที่ต้องตัดสินใจว่าจะเอายังไง เพราะวีซ่านักเรียนของเรากำลังจะหมด และเราจะต้องกลับไทย เถียงกับตัวเองในหัวอยู่นานมากๆ ว่ายังไงดี อยู่ที่นี้เราไม่มีความสุข แต่ถ้ากลับไทยจะไปทำอะไรต่อดี คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก เงินที่เสียไปเกือบสี่แสนเผื่อมาที่นี้ก็ยังไม่ได้คืน เอาไงดีเอาไงดี? สุดท้ายตัดสินใจต่อวีซ่า ลองดูอีกสักตั้ง ไม่มีความสุขจริง แต่ถ้ากลับไทยแล้วไม่มีเงินจะมีความทุกข์แทน 5555

รอบนี้วีซ่าออกมา ได้มา 5 ปี จะหมดปี 2572 ขอลองอีกสักครั้งว่าจะไปยังไงต่อกลับชีวิต และนี้คือเรื่องย่อแบบตัดจบใน 1 ปีที่ผ่านมา เราเลยอยากจะมาแชร์ ทั้งข้อดี และข้อเสียสำหรับการมาใช้ชีวิตที่ซิดนีย์ ออสเตรเลีย เผื่อใครกำลังตัดสิตใจจะมา หวังว่าคลิปนี้จะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยใจ

**ความคิดเห็นทั้งหมดมาจากประสบการณ์ส่วนตัวของเราเท่านั้น ต่างคนต่างเจออะไรแตกต่างกันไปและเรื่องราวก็คงแตกต่างกันออกไป ไม่ได้เป็นการคอนเฟิร์มว่าทุกคนจะต้องเจออะไรเหมือนกันกับเรานะครับ**