Fatih, Ayasofya’ya doğru giderken halk korku, merak ve endişeyle onu izliyordu.
Şehir yılların bakımsızlığı, Bizans’ın iyice küçülmüş olması ve yağmadan dolayı perişan bir haldeydi.
Fatih Ayasofya’yı daha önce bir kez tedbil-i kıyafet olarak gelip görmüştü. Yine de heyecanlıydı. Ayasofya tüm görkemiyle az ileride kubbesi bulutlarda asılı gibi duruyordu.
Fatih Kilisenin kapısında atından indi, eğilip bir avuç toprak aldı ve Allah’ın karşısında alçakgönüllüğünü göstermek için toprağı sarığının üzerine serpti.
O karmaşa ve karışıklık içinde çıt çıkmıyordu.
Yanındakilere dönüp Ayasofya’nın kapılarını açmalarını söyledi.

Her şey o andan sonra başladı...