Black Noise Performance pt.:
Przeraźliwe Echo Trąby Ostateczney
abo siedem obrazów spomiędzy światów

Rozdział III pt.:
Echo VII / Zegar bije

Facebook:   / blacknoiseshow  
Media: [email protected]
Kontakt: Bart +48 669273440

„…Black Noise to wystrzałowa fuzja „białego" śpiewu, ludowych pieśni i tradycyjnego instrumentarium ze współczesnym brzmieniem perkusji i „czarnej” elektroniki…”

w wykonaniu:
Jacek Hałas - śpiew, lira korbowa, akordeon, pasterskie flety, drumla
Jakub Szwarc - perkusja, elektronika
Julia Hałas - plastyka sceny & video
Jarosław „Jerry” Kawałek - dźwięk


„Trąby te przeraźliwe już były słyszane,
lecz u wielu zostają żywych zapomniane,
więc ja echo przypomnę trąb tych ostatecznych,
do życia pobożnego przedziwnie skutecznych.”

Tytuł koncertu nawiązuje do zapomnianego poematu wielkopolskiego reformaty, poety i kaznodziei, Klemensa Bolesławiusza „Przeraźliwe echo trąby ostateczney abo cztery rzeczy ostatnie człowieka czekające” wydanego w poznańskiej drukarni Wojciecha Regulusa w 1670 roku, który to poemat traktuje o „czterech rzeczach ostatecznych” jakimi są: śmierć, sąd, niebo i piekło.
W autorskiej interpretacji Jacka Hałasa echa te docierają do nas jeszcze z innych stron, sięgając zarówno do przedchrześcijańskiej wizji początku świata, jak i bardzo aktualnych zagrożeń ekologicznych i pandemicznych, przede wszystkim zaś opowiadając o sytuacjach i obszarach granicznych, przełomowych. Odwołują się do obrzędów przejścia związanych z przekroczeniem granicy między dwoma kategoriami społecznymi, z przechodzeniem z jednej fazy życia do kolejnej, ze zdarzeniami kosmicznymi, przejściem jednego roku w drugi, cyklem słonecznym i księżycowym.
Wszystkie utwory oparte są na muzyce ludowej (przede wszystkim pieśniach obrzędowych i dziadowskich), na ludowych legendach i podaniach, domysłach i fantazjach etnografów, oraz artystycznej wyobraźni autora.
Poszukiwania w obszarze muzyki, brzmienia które by owe - jakże dziś aktualne - rozważania eschatologiczne oddało również na poziomie dialogu tradycji ze współczesnością, zaowocowało spotkaniem Jacka Hałasa ze znakomitym jazzowym perkusistą młodego pokolenia, Jakubem Szwarcem.

W warstwie wizualnej nad koncepcją obrazu czuwa artystka młodego pokolenia, Julia Hałas. I tu również ów dialog przeszłości z przyszłością ujawnia się w samej technice pracy Julii, oscylującej miedzy analogową projekcją „ready-made” tworzoną na żywo, a elektronicznym światem matematycznych grafów.