In de eerste oorlogsjaren werd Jan Steverink (Zwarte Jan) wel eens gevraagd muziek te komen maken met zijn accordeon. “Dat was op delen bij boeren, allemaal clandestien, want tijdens de bezetting mocht je niet in het openbaar feest houden. Dat moest dus wel buiten het zicht van de Duitsers gebeuren. Maar ja, we wilden wat te doen hebben. Ik ging regelmatig op stap met de broers Bekkenutte: Jo op piano en accordeon, Broer op viool en sax en Henkie achter het drumstel. In de oorlogsjaren hebben we geregeld met dat clubje muziek gemaakt. We hadden geen naam, maar ze noemden ons wel eens De Bekkenuttes. We speelden heel regelmatig samen, maar ook losvast, want de broers waren regelmatig ziek.”

In de bezettingsjaren wordt Zwarte Jan gevraagd in een band te komen spelen in Apeldoorn. “Zeven dagen in de week traden we op. Dat waren van die 2 of 3 maandcontracten.” Het betekent een jaar lang op en neer met de trein van Lievelde naar Apeldoorn. “In Lievelde had ik een oude fiets staan om van huis naar het station te gaan en terug.” Zoals zovelen blijft ook Jan Steverink in de oorlog geen vrij burger en wordt hij opgepakt voor ‘Arbeitseinsatz’. “De Duitsers pakten me op en ik werd in Winterswijk op de trein gezet naar Emmerich, onder begeleiding van mensen met een pistool. Ik kwam terecht in de Steengroeve in Ratum en ik heb stiekem mijn accordeon over laten komen. Op een gegeven moment hadden ze dat in de gaten en moest ik regelmatig optreden voor de Duitsers.”

Het is 1946 als er voor het eerst opgetreden wordt onder de naam De Grollico’s. Jo van ’t Hooft, die als oproepkracht al deel uitmaakte van De Bekkenuttes, op vleugel, in 1950 opgevolgd door Jan van Dijk, Anton Blancke uit Hengelo (O) op trompet, klarinet, saxofoon en viool en Hans Toenink uit Almelo op drums (na ongeveer tien jaar opgevolgd door Jan Kok uit Gendringen). Steverink zelf op accordeon. “Zingen deed ik altied. Anton Blancke ok wal ‘ns, maor den mos dan wal eerst een paar borrels op hebben.” Steverink zoekt zelf zijn muzikanten uit en vertelt waarom de muzikanten van zo ver weg komen, voor een dansorkest uit Groenlo. Dochter Roswitha ging 30 jaar lang regelmatig mee als zangeres.

Het repertoire van De Grollico’s bestaat voor het overgrote deel uit werk van anderen. Nederlandstalige tranentrekkers, Duitse schlagers en Engelse evergreens, door elkaar heen. Toch werden ook eigen stukken gespeeld. Nummers als ‘Nooit vergeet ik die nacht in Granada’, ‘Du bist mein Typ’, ‘Nimm mich in den Armen’, ‘Ich traum von Wien’, ‘Vagabund’ en ‘Reich mir deine Hände’, zijn zeer succesvol en worden nog steeds aangevraagd. “We waren zó ontzettend druk altijd, dat we gewoon geen tijd hadden om andere eigen nummers te maken.” Jan Steverink is met zijn Grollico’s een veelgevraagd dansorkest. Een bruiloft, kermis of gewone dansavond, het is hem om het even.

Zijn faam reikte zelfs tot aan de Spaanse Costa. In 1992 werd hij gevraagd te komen ‘overzomeren’ in Benidorm om Nederlandse en Duitse gasten te entertainen. Met eigen vervoer ging het richting de zon. Het verblijf was een groot succes, maar wat overblijft, is een grote kater. “Op de terugweg moesten we overnachten bij de Spaans-Franse grens. Ik sliep in de caravan. Om me heen ronkende koelmotoren van vrachtwagens. Ineens een gebonk op de ramen. Riep er iemand dat ze mijn hele wagen leeggehaald hadden. Alles was ik kwijt. Dacht ik verzekerd te zijn, drukte de verzekering zich er onder uit. Toen zat ik zwaar in de boot. Ik moest alles nieuw aanschaffen.”

In 1964, midden in zijn topjaren, begint Jan Steverink zijn eigen zaak aan de Eibergseweg in Groenlo, tegenover de Grolsche Bierbrouwerij. Een restaurant met een bar-danszaal onder de naam Zwarte Jan. “We hielden regelmatig dansavonden. In de bar was het orgel ingebouwd waarop ik speelde. Mijn dochter Roswitha (Rosie) stond achter de bar en zong en werd zo de zingende serveerster. Het werd een groot succes en de gasten kwamen van ver naar Groenlo toe. Vele jaren lang was restaurant Zwarte Jan een begrip, tot ver buiten de regio. Het eten was goed, maar het draaide om de muziek.

Mensen kwamen voor een hapje en bleven daarna de hele avond hangen in de danszaal. Bussen vol dagjesmensen togen richting Groenlo. “Ze wisten ons heel gemakkelijk te vinden. Stond er weer eens een bus bij de grens die een locatie zocht. Dan werd er gebeld door de chauffeur met het verzoek aan te mogen komen. We zeiden altijd, kom maar. Dan werd het weer groot feest.” In 1975 verkoopt Steverink de zaak en “die” werd onder de namen Wissink, de Peerdekoele, de Klocke en D’n Asser Esch, met elk zijn eigen uitbater, verder voortgezet.  In 2004 wordt de zaak definitief gesloten.

0:00 Intro
0:38 Du hast so wunderschöne blaue Augen
5:38 True Love
12:12 Kleine Annabell
17:13 Het kleine cafe aan de haven
18:24 So Ein Tag So Wunderschön Wie Heute
19:35 Grols is ons Groenlo