İnme hastaları için yapılabilecek bazı egzersizleri göstermek istedik. Bu egzersizler her hastaya uygun değildir. Hastanıza uygun olanı bir fizyoterapiste danışarak uygulayabilirsiniz.

İNME (FELÇ)

İnme, beyin damar kanaması veya tıkanıklığı sonucu meydana gelen bir hastalıktır. İnme sonrasında; hareket kaybı, his bozukluğu, denge bozukluğu, konuşma ve düşünsel fonksiyon kaybı ve görme problemleri gözlenebilir. Dünya sağlık örgütü (WHO) inmeyi damarsal kaynaklı, 24 saatten uzun süren, ölüme yol açabilen beyinsel fonksiyonların bozulması sonucu hızla gelişen yaygın bir klinik tablo olarak tanımlar.
İnme, yüksek orandaki sıklığı ile toplumun büyük kısmını etkileyen ve hayatta kalan kişilerde engelliliğe yol açan önemli bir sağlık problemidir.
İnme geçirenlerin %70 i 65 yaşın üzerindedir. İnme riski, 55 yaşından sonra her on yıl için iki kat artar. Erkeklerde görülme sıklığı kadınlara göre iki kat fazladır. Ülkemizde inme geçiren hastaların ortalama yaşı 62.3 tür.
Yaşam tarzı, beslenme alışkanlığı inme için risk faktörüdür. Diyabet hastalarında inme geçirme riskinin 2 ila 6 kat arttığı gözlenmiştir. Sigara içenlerde ise bu risk iki kat fazladır; sigara bırakıldıktan sonra 5 yıl içinde içmeyenlerle aynı riske sahip olurlar. Uyuşturucu kullanımı inme riskini 7 kat arttırır.
İnme sonrası görülen başlıca problemler şunlardır: Denge problemleri (oturma ve ayakta durma dengesi), düşme korkusu, güç kaybı, istemsiz kas tonusunda artış (spastisite), postür bozukluğu, eklem hareket açıklığında azalma, yutma ve konuşma bozukluğu, mesane problemleri, dolaşım problemleri, ağrı, ödem, kemik erimesi (osteoporoz), cilt bütünlüğünün bozulması, yüksek kan basıncı, yorgunluk, uyku problemleri, kardiyak problemler, cinsel problemler, depresyon.

Sağ ve Sol Tarafın Etkilenimi

İnmede beynin sol tarafı hasar görmüşse vücudun sağ tarafı, sağ tarafı hasar görmüşse vücudun sol tarafı etkilenir.
Vücudun sol tarafı etkilenen hastalarda sıklıkla hareketlerin algılanmasında zorluk, görsel hafıza kaybı ve sol tarafı ihmal etme ile karşılaşılır. Genellikle hastalar konuşmada problem yaşamazlar. Düşünmeden hareket eder ve günlük yaşam aktivitelerini gerçekleştirirken zorluk yaşarlar. Bazı hastalar etkilenen tarafı tamamen reddeder. Şiddetli vakalarda rehabilitasyon daha zordur. Hastalar genellikle erken taburcu olmak ister ve kendi durumunun farkında değildir.
Vücudunun sağ tarafı etkilenmiş hastalar iletişim ve konuşma yeteneklerini kaybedebilirler. Ancak algı ve görsel hafıza bozulmamıştır ve öğrenmeye devam edebilirler. Öğrenilmiş olan davranışlar sırası ile tekrar öğretilmeli ve tekrarlanmalı. Hastalarla kısa ve net cümleler ile iletişim kurulmalıdır.


İNME REHABİLİTASYONU

Tıkanıklığa bağlı inmeler 48 saat içinde, kanamaya bağlı inmeler ise beş gün içinde rehabilitasyon yönünden değerlendirilmeli. Erken dönemde hastanın uyanıklığı, algısal durumu, yutma ve yatak yaraları yönünden hasta kontrol edilmeli. Mesane ve bağırsak bakımı ile hastanın hareketliliğine önem verilmelidir. Hareketlilikle birlikte hastaların çevresiyle olan iletişimi kolaylaşır.
Bası yaralarının önlenmesi ancak doğru pozisyonlama ile mümkündür. Bu pozisyonlamalar fizyoterapist tarafından aileye öğretilmelidir. Boşaltım sistemi problemi çeken hastalarda bası yarası oluşma riski daha fazladır. Uygun pozisyonlama kan dolaşımını iyi yönde etkiler.
Yutma bozukluğu ve buna bağlı gelişen yemek problemlerine dikkat edilmelidir.
İnme sonrasında aktif rehabilitasyon programına başlanması çok önemlidir, en kısa sürede hastanın rehabilitasyon kliniğine götürülmesi gerekir. Eğer götürülme olanağı yoksa evde bakım için destek alınmalıdır.
İnmeli hastaların çoğunda başlangıçta görülen ağır nörolojik kaybın fizik tedavi ile belirgin bir şekilde düzeldiği görülmektedir. İyileşme derecesi hastadan hastaya farklılık gösterir. İnme hastalarında hasar görmüş beyin bölgelerinin işlevlerini beynin farklı bölgeleri üstlenir. Buna nöroplastisite denir. Bu eğitim ise fizyoterapist tarafından gereken nöro-gelişimsel yaklaşım ile sağlanır.
İnmede ilk altı ay iyileşmenin en hızlı olduğu dönemdir. Bu yüzden olabilecek en erken dönemde tedaviye başlanmalıdır.