Όλη η Κρήτη μέσα σε δύο μεταξένια χέρια και ένα χαμόγελο !

Το τέλεμα της γνωριμίας μου με το Λασίθι με βρήκε ν' ανεβαίνω στο μαγικό οροπέδιο.
Ο Παναγιώτης Μουτσάκης συνοδοιπόρος και γνώστης, είπε ότι εδώ χρειαζόμαστε τον πιο έμπειρο οδηγό.
Έτσι το άλλο πρωί πίναμε καφέ με τον George Makrakis από το Μέσα Λασίθι τον απόλυτο γνώστη του Οροπεδίου.
Αφού μας γύρισε σε όλο τον κάμπο και μας έδειξε τα μυστικά του μας πήγε για καφέ στο χωριό του, στο παραδοσιακό παλιό καφενεδάκι που πήγαινε και ο πατέρας του απέναντι από την εκκλησία.
Εδώ η παράδοση είναι ριζομένη μέσα στα μαλακά χέρια της γιαγιάς Ασπασίας την βασίλισσα του καφενέ!
Κοκέτα, αρχοντικά χτενισμένη, με υποδέχεται στην αστραφτερή της κουζίνα, με ένα χαμόγελο που όμοιο του δεν υπάρχει, με τρατάρει δυό ελιές με ένα κομμάτι τυρί, με κοιτά γλυκά και …
Αχ κρίμα που τα γεμιστά δεν είναι έτοιμα ακόμα μου λέει, με ένα παράπονο αφοπλιστικό και ανοίγει την κατσαρόλα που σιγοβράζει πάνω στο γκάζι.
Μέχρι όμως να τελέψετε τα καφεδάκια σας θα είναι έτοιμοι και οι μεζέδες για τις ρακές μου λεει κλείνοντας πονηρά το μάτι !
Ο κυρ Κώστας ακούραστος πηγαινοερχόταν πάντα με τον δίσκο γεμάτο καλούδια…
Ξεκινήσαμε με τα ελληνικά μας καφεδάκια και γρήγορα περάσαμε στο παρασύνθημα με τις ρακές.
Ελίτσες, λάχανο με ξύδι, βρεγμένο παξιμάδι με χοντρό αλάτι, ντομάτα γλυκιά σαν φρούτο και τυράκι ντόπιο φτάσαν στην αρχή.
Η δεύτερη γύρα είχε κολοκυθάκι γεμιστό που δεν το πρόλαβα, γιατί είχα πιάσει ψιλο κουβέντα με την γιαγιά Ασπασία και κολοκυθοανθούς γεμιστούς ποίημα, που τους έφαγα σχεδόν ζεματιστούς από την κατσαρόλα!
Η μέρα στο οροπέδιο έκλεισε με τόση αγάπη, τόση ομορφιά, τόση ηρεμία, που όταν χαιρετηθήκαμε και σφίξαμε τα χέρια σαν παλιοί γνώριμοι δώσαμε λόγο για να ξαναβρεθούμε…
Η γιαγιά Ασπασία έπιασε με τα δύο βελουδένια χέρια της τα δικά μου, έτσι ακριβώς όπως μου τα έπιανε η γιαγιά μου και μου πέρασε όλη την καλοσύνη και την αγάπη της σαν θεία κοινωνία …
Γύρισα και έφυγα γιατί δεν ήθελα να καταλάβει πόσο συγκινημένος ήμουνα από αυτη την χειραψία…
Το γνωστό πλέον δάκρυ κύλισε, το σκούπισα διακριτικά, μη με πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι και προχώρησα για την επόμενη εμπειρία.
Δεν είναι οι ρακές, οι κολοκυθοανθοί, οι μικρές ελίτσες και η ντομάτα με την γεύση την παλιά…
Όχι δεν είναι αυτά η παράδοση τελικά.
Παράδοση είναι αυτό που μας προσέφεραν απλόχερα δυό χέρια με καμμιά ογδονταριά χρόνια ζωής και βάλε !
Αυτή είναι η παράδοση, η άυλη πολιτιστική μας κληρονομιά, που πρέπει σαν κόρη οφθαλμού να διατηρήσουμε και να την παραδώσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Αυτή είναι η Κρήτη!
Αυτή είναι η Ελλάδα

Περισσότερα https://tastelocalgreece.weebly.com/